This is an article by my dearest friend ರೋಹಿತ ತಂತ್ರಿ. Its a Nice article. Depicts the reality of current life which is extravagantly plastic !!. You all must read this... Posting it on Rohitha's behalf.
ವಾರದಲ್ಲಿ ಎರಡು ಮೂರು ಬಾರಿ Bisleri ನೀರು ತರಿಸುತ್ತೇನೆ ಮನೆಗೆ. 20 ಲೀಟರ್, 75 ರುಪಾಯಿ, ಸಣ್ಣ ಗಾತ್ರದ ಹುಡುಗನೊಬ್ಬ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ bottleನಲ್ಲಿ ತಂದು ಕೊಟ್ಟು ಹೋಗುತ್ತಾನೆ. ನಗು ಮುಖ ಅವನದ್ದು. ನಾನೂ ಸಹಜವಾಗಿಯೇ ನಗುತ್ತೇನೆ ಅವನ ನಗುವಿಗೆ ಪ್ರತಿಯಾಗಿ. ನಗುವುದು ಸಹಜವಾದ ಕ್ರಿಯೆ, ಅಲ್ಲ್ವೇ? ಮತ್ತೆ ಏನಪ್ಪಾ ನಿನ್ನ ಸಮಸ್ಯೆ ಅಂತೀರಾ.., ನಗು ಮುಖದಿಂದ ಬರಮಾಡಿಕೊಂಡ ಆ ನೀರೇ ನನ್ನ ಸಮಸ್ಯೆ. ದುಡ್ಡು ಕೊಟ್ಟು ನೀರು ತರಬೇಕಾಯ್ತು ಅಂತಲ್ಲ. ಆ ನೀರು ಕೃತಕ ಅಂತ ನನಗನ್ನಿಸುತ್ತೆ. ಅದರ ರುಚಿ ಶುದ್ಧ artificial ಅಂತ ಮನಸು ಕಹಿ ಕಕ್ಕುತ್ತದೆ. ವಿಧಿಯಿಲ್ಲದೆ ಅದನ್ನೇ ಕುಡಿಯುವುದು ಅಭ್ಯಾಸ ಆಗೋಗಿದೆ. ಮನಸಿನ ಮೌನ ಪ್ರತಿಭಟನೆಯನ್ನು ಅದೇ ಕೃತಕ ನೀರು ತಣ್ಣೀರೆರಚಿ ತಂಪಾಗಿಸಿದೆ(?). ಬಹುಶಃ ನನ್ನ ಮನಸು ಕೂಡ ಕೃತಕವಾದ ಒಂದು ಸಮಾಧಾನವನ್ನ ಅಭ್ಯಾಸ ಮಾಡಿಕೊಂಡಂತಿದೆ. Officeಗೆ ಬಂದರೆ ಇಲ್ಲಿ ವಾತಾನುಕೂಲಿತ ವಾತಾವರಣ. ಆಂಗ್ಲ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ Air Conditioning ಅಂತ ನಾವೇನು style ಆಗಿ ಹೇಳುತ್ತೇವೆಯೋ, ಅದು. ಅದಿಕ್ಕೆ ಯಾಕಪ್ಪ ರೊಳ್ಳೆ ತೆಗಿತಿ ಅಂತೀರಾ.., ಮತ್ತದೇ ಸಮಸ್ಯೆ, ಆ ವಾತಾವರಣ ಕೃತಕ ಅಂತ ಅನಿಸುತ್ತದೆ. ತಂಪಾದ ವಾತಾವರಣದಲ್ಲಿ ಗಣಕ ಯಂತ್ರದ ಮುಂದೆ ಕೂತು ಕೆಲಸ ಮಾಡೋದೇ ಮಹಾ ಭಾಗ್ಯ, modern ಅಂತ ಕರೆಯಿಸಿ ಕೊಳ್ಳೋ ಜಗತ್ತಿದು, ಇದುವೇ ಜೀವನ ಶೈಲಿ, ಇದೇ ಜೀವನ, ಮುಂದಿನ ಜಗತ್ತು ಹೀಗೆ ಬದುಕೋದು, modern ಹುಡುಗ ನೀನು, ಆಗಲ್ಲ ಅಂದ್ರೆ ಹೇಗೆ? Adjust ಮಾಡ್ಕೊಬೇಕಪ್ಪ ಅಂತೀರಾ..., ಹೌದು ಬಿಡಿ, ಈ ಕೃತಕತೆಯ ಸುಳಿಗೆ ಸಿಲುಕಿ ಅಂತರಾತ್ಮ ವಿಲವಿಲಾಂತ ಒದ್ದಾಡುತ್ತ ಇದ್ದದ್ನ ನಾನೇ ಬೇಕುಂತ್ಲೇ ನಿರ್ಲಕ್ಷಿಸಿದ್ದೇನೆ. ನನ್ನ ಭಾವನೆಗಳನ್ನೇ ಕಡೆಗಾಣಿಸಿ ಮುನ್ನುಗ್ಗುವಷ್ಟು ಕೃತಕವಾಗಿ ಬಿಟ್ಟೆನೆ..? ಉತ್ತರಕ್ಕಾಗಿ ನಾನು ಬರೆಯುತ್ತಿಲ್ಲ. ಅಡುಗೆ ಮಾಡಲು ಹೋದರೆ, ಕಣ್ಣಿಗೆ ಬರೀ readymade, ready to cook, ready to eat ಅಂತ ಲೇಬಲ್ ಅಂಟಿಸಿಕೊಂಡು ಕೂತಿರೋ ಪದಾರ್ಥಗಳ ದರ್ಶನ. ಮನುಷ್ಯ ಒಂದೊಳ್ಳೆ ಅಡುಗೆಯನ್ನೂ ಮಾಡಲಾರದಷ್ಟು ಕೃತಕವಾದನೆ? ಅಥವಾ ಸೋಮಾರಿತನವೇ? ಶುದ್ಧ ಹಣ್ಣಿನ ರಸ ಕುಡಿಯಲು ಹೋದರೆ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕುಕ್ಕುವ ಬಗೆ ಬಗೆಯ ಥಳಕು ಬಳುಕಿನ canಗಳು, tinಗಳು. ಕುಡಿದರೆ ಮತ್ತದೇ ಕೃತಕ ಲೋಕದ ಅಸಹ್ಯ ದರ್ಶನ. ಆದರೆ ಕೈನಲ್ಲಿ ಅದನ್ನ styleಆಗ್ ಹಿಡ್ಕೊಂಡು ಹೀರಿದರೆ, ಕ್ಷಮಿಸಿ ‘sip’ ಮಾಡಿದರೆ ನಿಮ್ಮ ಅಂತಸ್ತು ಒಂದು ಹೆಜ್ಜೆ ಮೇಲೆ ಅಂತೆ. ಬೇಡ ಅಂತ ನಿರಾಕರಿಸಿದ್ರೆ ಏ ಯಾಕೋ, ಚೆನ್ನಾಗಿರತ್ತೆ, ಕುಡಿಬೇಕು ಅಂತ ಗೆಳೆಯರ ಸಲಹೆಗಳು, ಪುಂಖಾನುಪುಂಖ ಪ್ರಲಾಪಗಳು. ಅಯ್ಯೋ ಅದೆಲ್ಲ ಬಿಡಿ, ಮನುಷ್ಯನ ಭಾವನೆಗಳೂ ಎಷ್ಟೊಂದು ಕೃತಕವಾಗಿ ಹೋಗುತಿವೆ ಕಾಲ ಬದಲಾದಂತೆ, ಒಳ್ಳೆಯ ಮನಸ್ಸಿನಿಂದ ಜೊತೆ ಕೊಡುವವರಿಲ್ಲ, ತಮ್ಮ ಮೌನದಿಂದಲೇ ಹಿತ ನೀಡುವವರಿಲ್ಲ, ನಮ್ಮಿಂದ ಕೆಲಸ ಆಗಬೇಕಾಗಿಲ್ಲದಿದ್ರೂ ಒಂದೆರಡು ನಿಮಿಷ ಭಾವನೆಗಳಿಗೆ ಕಿವಿಯಾಗುವವರಿಲ್ಲ, ಮುಖ ನೋಡಿ ಕಪಟವಿಲ್ಲದೆ ನಕ್ಕರೆ ವಾಪಾಸು ನಗುವವರಿಲ್ಲ. ಯಾಕೆ? ಯಾಕೆ ಹೀಗಾಯ್ತು ಮನುಕುಲ? ಯಾಕಷ್ಟು ಕೃತಕವಾದ ಜೀವನ ಅಪ್ಪಿಕೊಂಡು ಅದನ್ನ ಸಹಿಸಿಕೊಂಡು ಅದರೊಂದಿಗೇ ಬದುಕುತ್ತಿದ್ದೇವೆ? ಅಯ್ಯೋ ಬಿಡಿ ಸಾರ್, ನಾವು ಅತಿಯಾಗಿ ನಂಬಿಕೊಂಡಿರುವ ಆ ದೇವರ ಮುಂದಿನ ದೀಪ ಕೂಡ switchನಿಂದ ಹಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ, ಇಂಥಾ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ನೆನಪುಗಳು ಮಾತ್ರ ನೈಜತೆಯ ಸಹಜತೆಯ ತಾಜಾತನ ಹೊದ್ದಿರಲು ಸಾಧ್ಯ.
ಮತ್ತೇ ನೆನಪುಗಳನ್ನೂ ಕೃತಕ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳದಿರಿ J please!! (ನಾವು ಉಪಯೋಗಿಸೋದು ಹೆಚ್ಚಿನವು ಕೃತಕವೇ, ಹಾಗಾಗಿ ನಮ್ಮ ನೆನಪುಗಳು ಕೂಡ ಕೃತಕವಾದೀತೇ? ಉತ್ತರಕ್ಕಾಗಿ ಕಾಯಬೇಡಿ, ಅದು ನಮ್ಮಲ್ಲೇ ಇದೇ).
ಇಂತಿ ನಿಮ್ಮ,
ರೋಹಿತ ತಂತ್ರಿ.
